Η ομορφιά της φθοράς

Λεπτομέρεια από παλαιά εξώθυρα στους Φιλιάτες 

 ...Και με τον καιρό έρχεται η καταστροφή και η φθορά. Μια ασταμάτητη αποσύνθεση του κατασκευαζόμενου, αλλά και του φυσικού κόσμου, μια συνεχής υπενθύμιση ότι όλα όσα δημιουργήσαμε τελικά καταστρέφονται, ότι η γέννηση είναι η αρχή ενός ταξιδιού με ένα μόνο πιθανό αποτέλεσμα, ότι, παρά την πρόοδο του πολιτισμού και της τεχνολογίας, 
η δύναμη της φύσης παραμένει πάντα έξω από τον έλεγχό μας.

 Έτσι, το ερώτημα που τίθεται είναι, αν απελπιζόμαστε στη δική μας έλλειψη ικανότητας να ελέγχουμε την τελική μοίρα μας ή των δημιουργιών μας, 
ή  αποδεχόμαστε την έμφυτη παροδικότητα στην ύπαρξή μας και  απολαμβάνουμε τις στιγμές που βιώνουμε μέσα από την ομορφιά τους.